eigen wereld vergaat niet

In de kledingwinkel waar ik naast mijn studie werk was het gisteravond wel te merken dat de feestdagen eraan komen. Normaal is het op koopavond ontzettend rustig en staan we meer schoon te maken, op te ruimen en te inventariseren dan klanten te helpen. Meestal gaat dit dan gepaard met luid meezingen met de radio, flauwe opmerkingen naar elkaars hoofd gooien en veel koekjes eten.

De koekjestrommel bleef dicht gister en onze monden waren te druk met het aanprijzen van strak zittende glitterjurkjes en  het showen van de bijpassende handtasjes. Het is crisis maar daar merken wij niet zoveel van. De mensen kopen de goedkopere kleren, dat is waar, maar dan nemen ze ook meteen nóg een truitje uit de aanbieding en dan kan die extra afgeprijsde sjaal er ook nog wel bij. Je koopt nu dus gewoon een vollere kledingkast voor dezelfde prijs. Om een lang verhaal kort te maken; het was druk. En toen het er om half tien 's avonds eindelijk opzat en ik afscheid nam van mijn collegaatjes, besefte ik me dat ik me zou moeten haasten om nog een beetje op tijd op het feest aan te komen waar ik die avond voor uitgenodigd was.

De bus verdween net om de hoek toen ik bij mijn bushalte aankwam en ondanks dat het droog was, had ik het echt wel koud tijdens het wachten op de volgende bus. Dus besloot ik de tijd te doden met het halen van een portie poffertjes bij de heerlijk ruikende kraam op het plein. Dit scheelde me straks thuis weer een magnetronmaaltijd opwarmen. De oud vertrouwde smaak van boter en poedersuiker deden me weer even een klein blij meisje voelen en ik voelde de kou al minder.

Thuis gooide ik wat brokjes naar mijn jengelende kat en sprong ik onder de douche. Even kwam ik in de verleiding om iets langer dan de bedoeling was onder de warme straal te blijven staan en voelde hoe intens moe mijn benen waren. O, had ik maar een bad, dan wist ik het nu wel. Maar ik had een kleine tochtige douchecabine en geen tijd. Tijdens het afdrogen hinkelde ik naar de kledingkast om naar mijn eigen collectie glitterjurkjes een aanbiedingsjaals te kijken. Wat moest ik vanavond in godsnaam aan?

Het zou een feest worden om zogenaamd knallend het vergaan van de wereld te vieren. Als de wereld dan toch moet vergaan vandaag dan doen we dat wel met een feestje. En ondertussen was er natuurlijk geen hond die ook echt geloofde dat vandaag onze laatste dag op aarde zou zijn. Al die mensen die vandaag in de winkel hun Kerstkleding hadden aangeschaft verdenk ik er ook niet van dat ze die vanavond gaan aantrekken en met de kinderen op de bank gaan wachten tot het dan gebeurt. Welnee, dit was gewoon een feestje met een goed excuus.

En dus stond ik naar een gepaste outfit te zoeken. Wat trek je in godsnaam aan als je je zogenaamde laatste dag op aarde gaat vieren? Je mooiste jurk natuurlijk. Maar dat vond ik eigenlijk een beetje zonde. Die wil ik straks met Kerst of Oud en Nieuw nog aan. Reken maar dat dit een gemorst-bier- en sigaretten-brandgaten-feestje gaat worden. Niet mijn beste kleding aandoen dus. Een wit pak met een gasmasker zou wel een goede zijn, maar die had ik niet zo één twee drie tussen de mantelpakjes en spijkerbroeken hangen. Een kwartier laten stond ik er nog steeds hetzelfde bij: naakt en besluiteloos.

Nero, mijn kater, kwam mijn blote kuiten kopjes geven alsof hij me vroeg om op de bank te gaan zitten zodat hij op schoot kon. "Weet je, je hebt gelijk kat. Waarom zou ik vanavond nog al die moeite doen voor een evenement dat eigenlijk niet bestaat. Ik heb er helemaal geen zin in. Weet je wat? Ik blijf vanavond gewoon lekker thuis, met jou op de bank. Hoe vind je dat?"
"Miauw."
"Mooi, dan doen we dat."
En ik trok een warme oude legging aan en plukte die lekkere slobbertrui met vlekken uit de was. Ik zette een flinke pot thee en niet veel later zat ik daar dan, met de kat op schoot in mijn comfortabele fauteuil een boek te lezen.

Als de wereld is vergaan gister heb ik het niet gemerkt. Ik zat in een boek.