Nieuwe redder in nood

Mijn computer doet al weken raar. Maar nu slaat hij halverwege opeens telkens af. Als ik hem weer opnieuw opstart doet hij het weer gewoon, totdat er allerlei kleuren verschijnen en vervolgens alles weer zwart wordt.

Tijd om mijn computermannetje te bellen.

Hij is een goede vriend van me die ik voornamelijk zie als we met een vast groepje vrienden gaan stappen. Maar als ik hem nodig heb voor de pc, dan komt hij bij mij thuis, tuurt een half uur naar mijn pc, klikt hier en daar, start de boel opnieuw en zijgt dan verwachtingsvol zuchtend neer op mijn bank. Hij weet al wat de beloning zal zijn voor zijn gedane moeite: pannenkoeken.

Het is een soort deal geworden. Hij fixt mijn pc, ik bak voor hem pannenkoeken op verzoek. Met spek, met kaas, met appel. Hij hoeft maar te roepen en het wordt vers en dampend voor zijn neus neergezet. Voor ons allebei een vervulling van behoeften. Voor hem ben ik dan even de moeder die hem verwent door dat te koken waar hij het meest van houdt en hij is dan even mijn vader die zonder morren mijn fietsband (in dit geval pc) repareert.

"Ben je er al achter wat het probleem is?"
"Nou, ik heb er even een virusscanner op losgelaten, maar met de besmettingen valt het wel mee. Maar ik denk dat ik wel weet wat het is. Heb jij een stofzuiger?"
"Huh? Ja natuurlijk. Maar waar heb je een stofzuiger voor nodig? Vond je de pannenkoeken zo lekker dat je nu ook mijn huishouden wilt gaan doen?"

Maar dat bleek het niet te zijn. Hij schroefde de zijkant van de computerkast af en de binnenkant was helemaal zwart. Doorgebrand? Dacht ik eerst nog. Maar nee. Het was haar. Zoveel kattenhaar dat ik er zelf een nieuwe kat van had kunnen breien. Met een beetje lang bruin Laurahaar erbij. Ik kreeg er zowaar een kleur van. Maar goed dat mijn moeder dit niet zag. Daar gaat mijn lintje voor beste huisvrouw van het jaar.

Miskende redder in nood

Ik had een gesprekje met een jongen over de mail van de datingsite over persoonstypen enzo. Toen vertelde hij me dat hij zich bezig hield met enneagrammen.
"Enneagrammen? Is dat niet meer iets voor wazige hippiemoeders?"
"Welnee, dat wordt tegenwoordig ook gewoon gebruikt bij bedrijfsmanagement enzo."
"Oh, oké."
"Je kan mensen daarmee al vrij snel indelen in een bepaald type. Ik denk bijvoorbeeld dat jij een helper bent. Klopt dat?"

Ik? Een helper? Zeg maar gerust helper in het drie kwadraat. Wat zeg ik? Ik ben een regelrechte bemoeial. Iemand die altijd bang is dat een ander in zeven sloten tegelijk loopt en waarvan ik dan denk dat ik ze eruit moet vissen. Ik ben geen helper, ik ben een redder. Toen ik zeven was organiseerde ik voor die arme weerloze kindjes in Afrika en voor de bijna neergeknuppelde zeehondjes daar bij de Noordpool een handtekeningenaktie. Ik ren achter iemand aan die zijn reeds betaalde pakje boter bij de kassa vergeet. Ik buk me meteen als een oud vrouwtje met rollator iets laat vallen. Ik ...... kan zo nog heel lang doorgaan. Laatst zag ik iemand op het station heel hulpeloos en verward naar een trein kijken. Zonder na te denken liep ik op haar af en zei:
"Deze trein gaat naar Amsterdam."
"What?"
"This train goes to Amsterdam."
"My god. Do I have stupid on my forehead?!"

Juist, dat. Bemoeizucht tot en met. In plaats dat ik eerst vraag: "Sorry u ziet er wat verloren uit, kan ik u helpen?" Nee, ik kom al met de oplossing voor je zelfs maar bedacht hebt dat je een probleem hebt. De nooit erkende superwoman. Waarom draag ik eigenlijk geen strak rood pakje met een gele S onder mijn kleding?

Maar ik antwoordde de enneagrammenjongen zo koel mogelijk:
"Ik, een helper? Misschien een beetje, maar ik denk dat iedereen dat wel in zich heeft. Die enneagrammen werken toch net zo als horoscopen. Je roept iets heel algemeens waar iedereen zich wel in herkent en als een persoon daar enthousiast op ingaat bouw je dat verder uit want dan heb je beet. Cold Reading heet dat."

De jongen liet zich niet zo snel afpoeieren. Maar ik heb geen zin om hier het hele gesprek neer te typen. Zo boeiend was het echt niet. Als hij nou slim was geweest, dan had hij op dat moment de slachtofferrol ingezet. Als ik een helper/redder ben, dan zou ik daar natuurlijk intrappen en alles opzij zetten om hem te helpen. Maar zo kien was meneer niet. Hij bleef met droge argumenten komen. Gááááp.

Maar ik bleef in het gesprek verder heel aardig, want ik had niet zoveel zin om echt de confrontatie aan te gaan. Daar ben ik dan weer teveel een weegschaal voor.
 

Kort verhaal toegevoegd

Ik heb even moeten zoeken voor ik doorhad hoe ik het voor elkaar kreeg, maar het is gelukt. Boven aan de site kan je nu een ander tabblad openen naar mijn korte verhaal. Voor degenen die zin hebben in nog meer schrijfsels.